12. Jeden pocałunek mężczyzny może zmienić całe życie kobiety.

2 sierpnia
-Miley! Co ty robisz? - wybiegłam z łazienki i usiłowałam wyrwać z rąk przyjaciółki mój pamiętnik.
-"A teraz Nate, zapraszający mnie na randkę". - cytował moje słowa - Jakie to słodkie. - dokończyła, kiedy notes był już w moich dłoniach.
-Zostawiłam Cię na dosłownie trzy minuty. Nie zachowuj się jak dziecko. - powiedziałam wkładając do walizki część moich kosmetyków. - To nie będzie mi już potrzebne. - odparłam.
-Jak kijowo... Jutro wyjeżdżamy. -narzekała.
-No a co myślałaś, wszystko co dobre szybko się kończy. - odpowiedziałam układając w walizce kilka koszulek i parę spodni. -Ale pamiętaj, że dziesiątego do mnie przyjeżdżasz. - stanęłam koło niej.
-Pamiętam, pamiętam. Mówisz mi o tym codziennie. - potwierdziła.
-W czym idziesz na ognisko? - zapytałam.
-Nie wiem jeszcze.. Ja już spadam, muszę się jeszcze spakować i iść do Nicoli odzyskać moje buty.. - powiedziała kiedy była przy drzwiach.
-No leć, leć. Pa! - zawołałam.
***
Pół godziny temu wróciłam z ostatnich zajęć w tym roku. Pomimo tego, że były to strasznie ciężkie trzy tygodnie, nie chce wracać do domu. Tęsknie za Los Angeles, Mary, Ben'em, moimi znajomymi i Skye, której brakuje mi najbardziej. Po śmierci matki bardzo się do siebie przywiązałyśmy. Z chęcią przeżyłabym te trzy tygodnie jeszcze raz.
Kilka minut przed siedemnastą byłam już prawie spakowana. Zostało jeszcze kilka rzeczy, których będę używała dzisiaj czy jutro rano. Założyłam czarne rurki i niebieski T-shirt. Wyszłam z pokoju tym razem bez obaw spotkania Nate'a, bo ostatnio między nami układało się bardzo dobrze. Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi i mam nadzieję, że już tak zostanie.
***
Ognisko trwało w najlepsze. Ciągle schodziło się coraz więcej osób, co prawda miała być to tylko nasza grupa ale razem z Nate'em pozwoliliśmy sobie zmienić to i owo. W końcu jesteśmy tu wszyscy razem, więc powstało otwarta impreza dla wszystkich chętnych, których nie brakowało. Każdy chciał ten ostatni wieczór spędzić w miłym towarzystwie reszty obozowiczów.
Siedziałam z Nicolą, Miley, Chad'em i Ryan'em przy jednym ze stolików. Nate natomiast przyjął się jako główny organizator imprezy, co wiązało się z ciągłym donoszeniem jedzenia, picia czy plastikowych naczyń i sztućców. Było mi go troszeczkę żal, bo w końcu omijały go te wszystkie zabawne sytuacje. Razem z Nicolą postanowiłyśmy mu pomóc. On przygotowywał różne rzeczy a my zanosiłyśmy to na miejsce odbywającej się właśnie imprezy.
-Zabrać jeszcze coś oprócz tych kubków? - zapytała Nicola.
-Nie, już wszystko jest wzięte. Za chwilę do Ciebie dojdziemy. - powiedział Nate kiedy wychodziliśmy z ośrodka.
-Przejdziemy się? - zapytał obejmując mnie w pasie.
-Nie chcesz iść do nich?
Pokiwał przecząco głową. Dotknął mojej dłoni.
-Zimno Ci? - nie oczekując odpowiedzi zdjął swoją brązową bluzę i wręczył mi ją do ręki.
-Hah, dzięki. - odparłam zakładając ubranie.

Po chwili staliśmy już wtuleni w siebie.
-Nie che wyjeżdżać. -szepnęłam mu do ucha.
Odchylił się do tyłu i objął mnie jedną ręką, druga zaś powędrowała na moje biodro.
-Ja też. - odparł i pocałował mnie.
-Nate, co ty robisz? - zapytałam wyrywając się z jego objęć.
-Całuje Cię, a nie widać. - powiedział zdezorientowany.
-Mieliśmy zostać przyjaciółmi. Przecież ja jutro wyjeżdżam. - odparłam. -Nie chce związku na odległość, a po za tym nie jestem jeszcze gotowa. - dokończyłam.
-Jane, nie rozumie o czym ty mówisz. Wiesz ile ludzi żyje w takim związku.
-Nie, nie wiem Nate. Powiedziałam Ci już, że nie jestem gotowa.
-Nie jesteś gotowa? Co do cholery ma to znaczyć? - krzyknął. - A mi się wydaje, że to jest zwykła wymówka. - odpowiedział i odszedł w drugą stronę.
-No widzisz! Nie jesteśmy jeszcze nawet razem, a już się kłócimy! - zawołałam ale on nawet się nie odwrócił.
Nie poddałam się i biegłam za nim.
-I co? Nawet nie odpowiesz, wolisz spieprzyć jak zwykły tchórz. No bo w końcu taki jest pan Nate Tomilson. Jak coś nie idzie po jego myśli od razu się poddaje. - mówiłam.
Zatrzymał się i odwrócił w moją stronę. Dzieliły nas dosłownie centymetry.
-Ja się poddaje? - zaśmiał się i spojrzał mi w oczy.
-Tak - odparłam krzyżując ręce na piersiach.
-Nigdy nie zrozumie Was, kobiet. Czego ty chcesz Jane Miller? - zapytał.
-Żebyś dał mi trochę czasu, muszę to wszystko przemyśleć.
-Ile? Jutro wyjeżdżasz. - przypomniał.
-No to jutro Ci powiem. - powiedziałam uśmiechając się.
-Jak chcesz.. Idziemy? - zapytał.
-Tak, ale masz się zachowywać jakby tego pocałunku nigdy nie było. - odparłam i pociągnęłam go za rękę, jak to miałam w zwyczaju.
-Jak zawsze. - zapewnił.