10. To nie szczęście daje uśmiech, to uśmiech daje szczęście.

30 lipca
Razem z Miley spędzałyśmy dzisiejsze popołudnie w parku, niedaleko ośrodka. Od godziny siedziałyśmy na chuśtawkach wspominając wtorkowy wypad na plażę.
-A pamiętasz jak Chad rozwalił swojego delfina? - mówiła Miley
-No tak, w końcu nikt nie kazał mu pływać na nim przy skałkach. To było wiadome, że prędzej czy później go przebije. - oznajmiłam upijając łyk mojego ulubionego, bananowego soku.
-A jego mina..bezcenna.
Wybuchnęłyśmy głośnym śmiechem.
-Właśnie M., musisz koniecznie do mnie przyjechać! Najlepiej jeszcze w te wakacje. - powiedziałam.
-Ty do mnie też. W końcu poznasz George'a (chłopak Miley).
- A ty moich znajomych, Mary, Ben'a, Skye. - wymieniałam.
-Wątpię, że Emily mnie polubi. Ale może być ciekawie. - zaśmiała się.
-Miley! Nie mów tak o niej. Ona wcale taka nie jest. Po prostu lubi mieć wszystko pod kontrolą. - odpowiedziałam.
-No na pewno lubi mieć Ciebie pod kontrolą. - mówiła. - A jak już mówimy o tym, to ty powinnaś mieć Nate'a pod kontrolą.
-I znowu zaczynasz? -odparłam marszcząc brwi.
-No co? Czy ty tego nie widzisz, że mu się podobasz? - zawołała.
Oczy wszystkich ludzi, którzy znajdowali się w parku zwróciły się w naszą stronę.
-Miley, możesz troszeczkę ciszej. Wszyscy się na nas patrzą. - szepnęłam.
Moja towarzyszka po raz kolejny wybuchnęła śmiechem.
-No i co z tego. I tak nikt nas tu nie zna. - zeskoczyła z chuśtawki. -Zbieramy się? - Miley spojrzała na wyświetlacz swojego telefonu. - dochodzi dziewiętnasta. - dokończyła.
***
Stałyśmy z tacami, na których znajdowała się nasza dzisiejsza kolacja. Miley wzięła swoje ulubione tosty i kawałek pizzy. Ja zadowoliłam się zapiekanką i sałatką z kurczakiem. Rozglądałyśmy się po sali w poszukiwaniu naszych znajomych. Po chwili ujrzałam machającą w naszą stronę rękę.
-Dziewczyny, tutaj! - zawołała z końca sali.
Zaczęłyśmy przedzierać się przez tłum głodnych obozowiczów, co nie było łatwe.
-Wiesz, jeździmy tu od trzech lat. A nadal nie mamy stałego stolika. - szepnęła Miley w chwili kiedy jakiś chłopak o mało nie wylał na nią filiżanki z kawą.
-Uważaj jak łazisz! - bąknęła w jego stronę.
Właśnie to w Miley podobało mi się najbardziej. Była szczera do bólu i stanowcza. Nie dawała sobie "w kasze dmuchać".
Zajęłyśmy miejsca w okrągłym stoliku z Nicolą, Nate'em i Chad'em. Męska część towarzystwa zawzięcie o czymś dyskutowała.
-Ja nadal jestem za tym żeby byli wszyscy. - mówił Chad.
-Taa, nie żeby coś ale połowy tych dzieciaków nawet nie znasz. - powiedział Nate wskazując ręką na ludzi, którzy nas otaczali.
-O czym wy w ogóle rozmawiacie? - wtrąciła Miley.
-Organizujemy ognisko w ostatni dzień obozu. Co wy na to? -zapytał Nate.
-Mówiąc my, masz na myśli ty?- odparła gryząc kawałek pizzy.
-Daruj sobie Miley. - powiedział Chad.
-Może lepiej powiedz nam co tam u twojego delfina? Pogrzeb odprawiony?
Chad spuścił głowę i zrobił jedną ze swoich "sławnych" min. Wszyscy wybuchnęli śmiechem.
-To co z tym ogniskiem? - do rozmowy przyłączyła się Nicola. - Ja jestem za. - dokończyła.
-Ale pozostaje pytanie kto ma na nim być. Wszyscy obozowicze czy tylko nasi znajomi? - zapytał Nate.
-Może po prostu cała nasza grupa? - zaproponowałam.
-To jest myśl. - pochwalił mnie Chad.
-Zawsze do usług. - zaśmiałam się.
***
Po kolacji udałam się do windy, po chwili otwierałam już drzwi pokoju numer 109. Rzuciłam się na łóżko, wcześniej odłączając telefon z ładowarki. Siedem nieodebranych połączeń od Mary. Kliknęłam na jej imię i zatwierdziłam zieloną słuchawką. Jeden sygnał, dwa, trzy, cztery.. Poczta głosowa. Odłożyłam telefon na drewniany stolik nocny i poszłam do łazienki. Spięłam włosy w wysokiego, luźnego koka i zaczęłam zmywać makijaż. Jedyne o czym marzyłam to łóżeczko i dobra książka. Wyszłam z łazienki i zaczęłam rozścielać łóżko. Usłyszałam ciche pukanie do drzwi.
-Proszę! - zawołałam nie przerywając zajęcia.
-Nie przeszkadzam? Usłyszałam cichy głos chłopaka.
-Nate.. No jasne, że nie. - odwróciłam się w jego stronę.
-Chcesz gdzieś wyjść ze mną? - w jego głosie było słychać zdenerwowanie.
-Teraz? - odparłam podchodząc do niego.
-Chyba, że nie chcesz. - spuścił wzrok.
-Jasne, ze chcę. - uśmiechnęłam się i rzuciłam na łóżko poduszkę, którą trzymałam w ręce. -Dasz mi chwilkę? - zapytałam.
-Jasne. - usiadł na fotelu w czasie kiedy ja otwierałam drzwi szafy.
-A co konkretnie masz w planach, bo nie wiem co na siebie włożyć.
-Możemy iść na spacer, na miasto, plażę... - chłopak uspokoił się.
-Wiem! - zawołałam. - Pójdziemy poserfować? Proszę, proszę, proszę. - podeszłam do niego i chwyciłam go za rękę zanim zdążył cokolwiek powiedzieć.
***
Dochodziła dziesiąta, kiedy byliśmy już przed hotelem. Na zewnątrz zrobiło się już zupełnie ciemno, co trochę mnie zdziwiło, bo byłam przyzwyczajona do długich, gorących wieczorów.
Zatrzymaliśmy się.
-Dziękuję Ci za dzisiejszy wieczór. Świetnie się bawiłam.
-Cała przyjemność po mojej stronie. - uśmiechnął się ukazując rządek białych zębów. Ciągle wpatrywał się w moje oczy co troszeczkę mnie peszyło. Byłam przyzwyczajona do wyjść ze znajomymi w dużej grupie, a nie nocnego chodzenia z chłopakiem, którego prawie w ogóle nie znam.
-Kiedy powtórka? - zapytał.
-To znaczy? - odparłam marszcząc brwi.
-No kiedy druga randka.
-A to była randka? - zapytałam zdezorientowana.
-No tak myślałem.
-Dobrze wiedzieć. Wiesz, ja już lepiej pójdę. - odparłam.
-Jane, ale ja nie chciałem żeby to tak wyszło. Musieliśmy się źle zrozumieć.. Czekaj, odprowa.. - mówił.
-Nie, dzięki. Sama się odprowadzę. - rzuciłam kiedy byłam już przy drzwiach.
------------------

Przepraszam za tak długą nieobecność. Ale nie miałam żadnego pomysłu na ten rozdział. Zdaję sobie sprawę, że jest beznadziejny, ale za to dłuższy od poprzednich. Męczyłam go cały piątek a dzisiaj poprawiłam. :)
Czytasz=komentujesz.
P.s: Pojawiła się zakładka Bohaterowie, zapraszam :D