3. Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nasze skrzydła gdy one zapominają jak latać.

16 lipca

            Czwarty dzień obozu dobiegał końca. Dochodziła 18, już dawno skończyłam zajęcia więc miałam trochę czasu dla siebie. Postanowiłam trochę pobiegać w parku, który był obok ośrodka. Mijałam dziesiątki siedzących na ławkach osób, rowerzystów, bawiące się dzieci. Biegłam przed siebie wsłuchując się w muzykę, która płynęła ze słuchawek do moich uszu.

            Wczoraj w końcu powiedziałam o wszystkim Miley. Trochę ją to zmartwiło ale wydaje mi się, że coś podejrzewała. Powiedziała mi, że jeśli chciałabym pogadać to mogę przyjść do niej o każdej porze dnia i nocy, jest kochana. Bardzo się zżyłyśmy, jedyne co psuje mi humor to pożegnanie, które czeka nas już niebawem.

            Po upływie trzydziestu minut skręciłam w alejkę która prowadziła do hotelu, miałam już dość biegania na dziś. Weszłam do środka, minęłam kilka osób w recepcji i udałam się do pustej windy. Po chwili byłam już na trzecim piętrze. Otworzyłam drzwi mojego pokoju i poszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, przebrałam się w leginsy, żółtą koszulkę i długi niebieski sweterek. Rozpuściłam włosy i pomalowałam rzęsy. Zerknęłam na telefon aby sprawdzić godzinę - za dwie dziewiętnasta. Akurat zdążę na kolację, pomyślałam i wyszłam z pokoju.

            Stałam wpatrując się w ogromną ilość jedzenia. Przyznam, że trochę mnie to przerażało. Różnego rodzaju pieczywo, wędliny, sery, ryby, warzywa, owoce, sałatki, fast-foody. Wszystkie zapachy strasznie mi się mieszały, aż w końcu wygrał ten najmocniejszy. Wzięłam trochę sałatki greckiej i szklankę soku pomarańczowego. Usiadłam przy pustym stoliku. Zdziwił mnie fakt że nie było nikogo z moich znajomych, a tym bardziej Miley. Pewnie za chwilę przyjdą, pomyślałam i zabrałam się za sałatkę.

            Było dokładnie tak jak myślałam. Po kilku minutach usiadła obok mnie Miley.

- Cześć, a gdzie się to było ? - zapytałam.

- Nawet mi nie gadaj. Kojarzysz takiego kolesia od gitary, James jakoś tam ?

- No, James Cain

- O właśnie tak. Musiałam zostać po zajęciach bo sobie ubzdurał że nie umie zagrać solówki rozumiesz? Ja niby nie potrafię zagrać solówki. Po czterdziestu minutach stwierdził jednak, że jest dobrze i nie będziemy niczego zmieniać . Co za idiota - mówiła

Wybuchłam śmiechem.

- No Jane, nie śmiej się ze mnie! - zawołała

- Ja się nie śmieję, tylko masz takie problemy, że po prostu ręce opadają - odparłam

- A co z Nate'm ? Masz już jakiś pomysł jak go poderwać? - zapytała podekscytowana

- Co ? Chyba żartujesz ?

- No nie w ogóle. Opowiadałaś o nim tak jakbyś...

- Jakbym co?

- Ty już dobrze wiesz co ! - powiedziała. Teraz to ona się śmiała. - Widzę że trafiłam w czuły punkt. Ty lepiej się bierz do roboty bo Ci go sprzątną sprzed nosa . - dodała

- Tak jasne. A ty nic nie jesz? - zapytałam

- Nie zmieniaj tematu . - odpowiedziała

- Nie zmieniam tematu, tylko się o Ciebie martwię. Bo w końcu tak się wymęczyłaś na tych zajęciach, powinnaś coś zjeść.

- Dobra, ale chodź ze mną . - powiedziała biorąc mnie za rękę.

            Po chwili byłyśmy z powrotem.

- I co? Masz już jakiś pomysł? - zapytała

- Znowu zaczynasz? Nie myślałam o tym.

- Ale on chyba tak.

- Słucham? - zawołałam

- Ciągle się na Ciebie gapi - odrzekła

Odruchowo odwróciłam się. Miała rację siedział za nami, co chwilę kierując wzrok na mnie.

- Przecież to chyba nic nie znaczy - odparłam.